محسنی

بینظیر بود انتخابتون.

محسنی

و این است داستان رنج آدمی … برسون، حالا در 50 سالگی، در اوج پختگی، زبان برسونیِ خود را پیدا میکند و تا آخرین فیلم خود آنرا ادامه میدهد. زبانی برای بیان تنهایی، انزوا، بیماری و رنجِ درون. زبانی که مذهب، مسیحیت، عقیده، گناه، امید و در نهایت ایمان را به چالش میکشد و در این بین، مرگ را آن چیزی میداند که شاید تنها راه رستگاری باشد. و در این میان، دنیایی را نشان میدهد که سرشار از تردید است و میتواند هر آرمانی را به تباهی کشد. کشیشی سرگشته و حیرت زده که دربرخورد با محیطی نا امن و نا امید، به شکی عمیق در ایمان خود پی میبرد. در حقیقت، درد او بیش از آنکه ناشی از بیماری باشد، بیشتر درونی است. رنجی که او را رها نمیکند اما آنچه را لازم است تا او رستگار شود فراهم می آورد. از نان و شراب (غذای کشیش) و همچنین صحنه ی درماندگی او در راه و تکیه دادن او بر درخت به عنوان ارجاعاتی به داستان مسیح یاد میشود. سخنانی در باب فیلم: آندره بازن درباره «خاطرات يك كشيش روستا» می گوید: بي‌شك براي نخستين بار سينما به ما نه فقط فيلمي از حادثه‌اي راستين و حركت‌هاي راستين حس بر مبناي زندگي دروني ارائه كرده است بلكه افزون بر اين ما با غمنامه‌اي جديد كه به شيوه‌اي خاص خداشناسانه است روبرو مي‌شويم: پديدارشناسي ايمان و بخشش خدايي. كلود مورياك در مقاله اي درباره فيلم نوشت: «برسون كاري را به انجام رساند كه حتي رنوار در قاعده بازي نيز در اجراي آن شكست خورده بود. برسون براي نخستين بار فيلمي دروني ارائه كرده است مگر جز اين است كه عناصر اصلي سينما زمين انسان و نور آسمان است؟ چهره‌هايي كه برسون به ما نشان مي‌دهد يكسر زميني نيستند، اما راه‌ها ، خانه‌ها، مزرعه‌ها، همه با چنان وفاداري به طبيعت و زمين در فيلم آمده‌اند كه يادآور حيات و دردهاي زميني كشيش مي‌شوند». شخصا سینمای برسون، سینمای مورد علاقه من نیست؛ اما این دلیلی نیست که چند بار دیگر به سراغ این فیلم نرویم. فیلمی که از دردهای مشترکی سخن میگوید که همیشه دست به گریبان انسان بوده است: آیا اگر ایمان آوریم، یقینا رستگار می شویم؟