دانلود فیلم Umberto D

امیر غفارزاده

ممنونم از آقای شوقی که بصورت مفصل و جذابی نوشتن راجع به این شاهکار بی بدیل سینمای نئوریالیسم ایتالیا.راستش چون بحث زیادی تخصصی میشه و احتمال میدم که برای مخاطبان جذاب نباشه،از نوشتن اینچنین توصیفاتی خودداری میکنم ولی ولقعا ممنونم از آقای شوقی که چنین کاری رو انجام دادن. در تکمیل توصیفات ایشون ،زاواتینی در جایی راجع به این فیلم گفته:زندگی کسی که هیچ اتفاقی در زندگیش نمی افتد!" فیلم به معنای واقعی بی نظیر هست. بازی کارلو باتیستی حیرت انگیز هست و بطرز فوق العاده ای کارگردانی و تدوین محشری داره.حتی اگه فیلم،صامت هم بودش باز بصورت کامل میشد از این داستان و این خروجی لذت برد،از بس که دوربین و بازی ها بصورت اعجاب آوری گویا هستند. امیدوارم همه دوستان دیدن این فیلم رو تجربه کنند،چندین بار...

محمدرضا شوقی

نئورئالیسم جنبشی ایتالیایی بود که در زمان جنگ متولد شد و تا دهه 1950 ادامه پیدا کرد ، این جنبش معتقد بود که فیلم‌ها باید نزدیک به سطح زندگی روزمره ساخته شوند و شخصیت ها باید توسط افراد غیرحرفه‌ای که آن‌ها را مجسم می‌کنند بازی شوند. «اومبرتو دی» یکی از موفق‌ترین فیلم های این نظریه است. نقش پیرمرد را کارلو باتیستی که در آن زمان 70 سال سن داشت و استاد دانشگاه بود و قبلاً هم بازیگری نکرده بود ایفا شد. دسیکا می گفت که روشش به این صورت است که تصویر ذهنی یک شخصیت را در حین کار بر روی فیلمنامه با همکار فیلمنامه نویس قدیمی خودش چزاره زاواتینی شکل می دهد. او می گفت: «تا زمانی که نتوانم مرد، زن یا کودکی را پیدا کنم که با چهره‌ای که درذهن تجسم کرده ام منطبق باشد، فیلم را شروع نمی‌کنم ،با «اومبرتو دی»، «قبل از اینکه بخت بار دیگر با من یار باشد ، رم، ناپل و شهرهای دیگر را جست‌وجو کردم ، ساعت‌ها، حتی روزها، درمکان‌هایی که احتمالا چیزهای قدیمی‌ درآن وجود داشت درنگ می کردم .بازنشسته ای قهرمان فیلم من بود... اما کسی را پیدا نمی کردم که از همان ابتدا با وقار این فیلمنامه غم انگیز به من لبخند بزند..." این چهارمین فیلمی بود که پس از جنگ جهانی دوم زاواتینی و دسیکا با هم ساختند و اولین فیلمی بود که درفروشش شکست خورد . واکسی (1946) و دزد دوچرخه (1948) برای بینندگان داخلی وخارجی ، به شکل شهودی، دغدغه ها و روش‌های فیلمسازان ایتالیایی پس از جنگ را مورد توجه قرار داده بودند. بنابراین نئورئالیسم را به عنوان یک جنبش تثبیت کردند. تأثیرآنها بر منتقدان بسیار زیاد بود. آندره بازن درباره «دزد دوچرخه» نوشت: «دیگر هیچ بازیگری وجود ندارد، نه داستان ، نه دکور - به تعبیری دراین توهم زیبایی‌شناسانه کاملا واقعی، «دیگر سینمایی وجود ندارد». بهتر است بگوییم که فیلم یکی از اولین نمونه های سینمای ناب است. تأثیرش روی تماشاگران به همان اندازه قدرتمند بود، به طوری که هم فیلم واکسی و هم دزد دوچرخه برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شده بودند. اما آنچه زاواتینی و دسیکا با این فیلم‌ها ایجاد کرده بودند، با اومبرتو دی به پایان رساندند.این فیلم مورد حمایت بینندگان خارج از ایتالیا قرار گرفت - انجمن منتقدان فیلم نیویورک آن را به عنوان بهترین فیلم خارجی سال انتخاب کرد و آکادمی هنرهای سینمایی ، فیلمنامه زاواتینی را نامزد بهترین فیلمنامه کرد .

وحید نوروزی

دوبله لطفا