امیر غفارزاده

خب توصیفات بسیار جامع آقای شوقی،خوندنی بودن و ممنونم ازشون که زحمت نوشتن این متن ها رو میکشن. من دیر رسیدم و فقط چند توضیح کوچک اضافه کنم که این اولین فیلم رنگی کوروساوا هست و مثل تمام فیلمهای این فیلمساز بزرگ تا ساخته شدن این فیلم،در برگیرنده تمام توصیفاتی بودن که آقای شوقی نوشتن. تفاوت بزرگی داره این فیلم با تمام کارهای کورواساوا -بغیر از آخرین فیلمش-که فیلم تقریبا اپیزودیک محسوب میشه و متاسفانه -عامدانه یا اجبارا-چندان ارتباط مشخص و درگیرکننده ای هم بین شخصیتها شکل نمیگیره.غیر از فیلمبرداری چشم نواز-ختط با وجود نامزد اسکار شدن برای فیلم خارجی زبان-فیلمی نیست که حتی از گوشه ای از اکسیر کوروساوا ی کبیر بهره برده باشه و حق داشت که حتی به سمت هاراگیری بره بعد این فیلم ،کوروساوا ی بزرگ.

محمدرضا شوقی

این فیلمی است که به شکل مبهمی دست کم گرفته شده است.فیلم یکی دیگر از درام های کوروساوا از طبقه پایین اجتماع است، این بار تلخ و انتزاعی تر . فیلمساز در ساختن دوداسکادن اشتباهی مرتکب شد و آن هم مشارکتش با تیم "چهار شوالیه" (این فیلم به عنوان اولین فیلم گروه چهار شوالیه ساخته شد، گروهی که توسط چهار تن از بزرگترین کارگردانان ژاپنی تاسیس شد: آکیرا کوروساوا، کیسوکه کینوشیتا، ماساکی کوبایاشی و کن ایچیکاوا. طبق گفته ایچیکاوا، آنها می خواستند اولین فیلمشان پرفروش شود و موفقیتی بزرگ درشروع همکاری خودشان داشته باشند)،در عوض کوروساوا یک فیلم هنری انتزاعی ، انسانی با شخصیت هایی که درمحله ای فقیرنشین زندگی می کنند را ارائه داد که بسیاری از شخصیت هایش با تراژدی روبرو هستند. اگر او این فیلم را مستقل‌ یا در استودیوی دیگری می ساخت، شایدهجوم مشکلات مالی ، اورا واداربه خودکشی در سال 1971 نمی کرد. با این حال، در انتها، کوروساوا به عنوان یک هنرمند برای ساختن چیزی که به خاطرش بدنام است از درامش دست برنداشت با نقاط قوت فیلم: روحیه انسانی در مواجهه با ناملایمات. این که پس‌زمینه فیلم کمی غیرعادی‌تر از نکات دیگر است، نباید نادیده گرفته شود، اما اصلاً تقصیر کوروساوا نیست. درونمایه فیلم جذاب است اما نه به خاطر این روشی که کارگردان آنرا پیاده کرده است، بیشتر به این دلیل که به جای طرح داستان، شخصیت ها را دنبال می کند. اتفاقاتی برای این افراد می افتد، چالش کوروساوا در این است که آنها را در یک انسجام کامل باهم ترکیب می کند. این یک جامعه به حاشیه رانده شده است، اما نگرانی های این افراد، در محدوده تراژیک، قرار است از طریق دراماتیک از هم تفکیک شود. کوروساوا مانند برگمان قصد دارد احساسات درهم شکسته مردم را نشان دهد، گاهی جذابیت و حتی کمی طنز درشخصیت آدم های فیلم وجود دارد. حرکات دوربین همچنان همان‌طور که همیشه بوده‌ باقی می‌ماند- دوربینی صبور اما هوشیار، با ترکیب‌بندی‌های گسترده و نماها وچشم‌ اندازهای تابلو مانند . دوداسکادن با موسیقی جذابش و بازی های عالی بازیگران و چند صحنه حذف نشدنی در یک کار حرفه ای فوق العاده، در نوع خود یک اثر کوچک از کارگردانی بزرگ ، به شمار می آید .با این حال با این شرایط خاص هم تقریباً فیلم کامل است، اینجا هم مانند بسیاری از درام‌های کوروساوا مانند ریش قرمز، حقایق سختی در طی شرایط زندگی انسانی و فاقد احساس بودن بیش از حدی را به نمایش میکذارد. این دوبله درسال 1359 انجام شده وفیلم درتهران دریکی دو سینمای زیرنظر بنیاد مستضعفان به نمایش درآمد.(بعداز انقلاب بنیاد مستضعفان چندسینما مثل سینما آزادی -قبل از آتش سوزی- را مصادره کرد و فیلم های سینمائی اش را با سلیقه خودش جدا از برنامه بقیه سینماها انتخاب می کرد این فیلم یکی از آن فیلم هاست.)