دانلود فیلم Libera My Love

محمدرضا شوقی

لوچیانو وینچنزونی،فیلمنامه نویس فیلم که از درخشان‌ترین فیلمنامه‌نویسان سینمای ایتالیا بود برای نوشتن این قصه از مادرش الهام گرفت تا شخصیت یک آنارشیست (اقتدار گریز یا سرور ستیز که به معنای شخصی که پیرو نظام اجتماعی و سیاسی بدون دولت،است) را خلق کرد ،شخصیتی که فاشیسم و مبارزه حزبی را پشت سر می‌گذاشت و پس از آزادی متوجه خیانت به آرمان‌هایش می‌شد. بولونینی در سومین فیلمش با کلودیا کاردیناله یک برگردان قابل قبول برای این شخصیت پیدا می کند. بقیه بازیگران ، از آدولفو چلی گرفته تا فیلیپ لروی، بکیم فمیو تا لوئیجی دیبرتی، همه دریک حد قرار می گیرند. مطمئناً این یک فیلم تجاری نیست.« لیبریا عشق من »آشکارا بعضی معضلات ساختش را فراموش می کند. برخی از شخصیت ها (مانند فلیس) بدون دلیل ناپدید می شوند. بازسازی تاریخی، به ویژه در بخش دوم، نادیده گرفته می شود که از فیلمسازی مانند بولونینی بعید بود. با این حال، اینها حاشیه های جزئی فیلم هستند: در واقع این یکی از نادیده گرفته شده ترین فیلم های این کارگردان ایتالیایی است. با وجود دست کم گرفتنش ، بدین معنا نیست که این فیلم شخصی کوچکی است. بعضی آنرا ناعادلانه قربانی سیاست کردند. «لیبرا عشق من » ویژگی هایی داشت که باعث نقد و نقض سیاست می شد. بولونینی با سخاوت همیشگی و سیاست ملایم عدم پرخاشگری اش، اعلام کرد که تأخیر در توزیع فیلمی که «آگاهی دهنده» و «قابل بحث» است به طور ناخوشایندی مغرضانه است. لیبرا در سخنرانی پایانی اش خطاب به اعضاء CLN (جنبش مقاومت ایتالیا)، استدلال می کند که «اگر امروز کار فاشیست ها را تمام نکنیم،با آنها درهمه جا با چماق وبمب روبرو می شویم ». این کلمات در سال 1974 با قتل عام قطار ایتالیایی شهر پیازا ارتباط پیدا می کرد. اما همانطور که ساندرو به لیبرا در فیلم می‌گوید بزرگتر از آن گفتمان سیاسی است و اینکه او را متقاعد میکند که موسولینی تنها مشکل نیست: «فاشیسم واقعی و خطرناک مربوط به قدرتمندان و دلالان است... این همان چیزی است که در پس پرده درجریان است حتی در داخل خود دموکراسی». بولونینی پیوسته به این فیلمش افتخارمی کرد و از آن راضی بود، دقیقاً به این دلیل که گفتمان صریحی که او درفیلمش بیان می کرد هرگز درگذشته قابل طرح نبود.

امیر غفارزاده

فیلمی درباره چگونگی زندگی و تقابل گروههای مردم جامعه ایتالیا براساس نگرش و جهت گیری سیاسی اونا با همدیگه در حین و بعد از جنگ جهانی دوم. فیلم با اینکه سینمایی هست ولی گاهی وقتها رنگ و بوی مستندگونه هم داره;هم قطعاتی که از فیلمهای دوران حکومت موسولینی از جامعه ایتالیا استفاده شده درش و هم در خود داستان فیلم بخصوص در استفاده از لوکیشن ها،بده بستانهای خانوادگی و کنش و واکنشهای شخصیت اصلی داستان. فیلمی نیست که چندان بشه به همه پیشنهاد دیدنش رو کرد،ولی یک کلودیاکاردیناله متفاوت از تمام فیلمهایی که دیدین ازش داره و خط روایی و ریتم فیلم هم مناسب و قابل درک هست.این وسط به تبع اکثریت قریب به اتفاق فیلمهایی از این دست،باید چند شعار سیاسی نسبتا گل درشت و چند تقابل نه چندان دلچسب برای بیننده غیر ایتالیایی-منظورم حسی هست که هر مردمی نسبت به تاریخ مملکت خودش داره و طبعا برای مردم هر کشوری بیشتر ملموس تر و راضی کننده تر هست چنین تقابل ها یا شعارهایی در متن داستان فیلم-رو تحمل کنید. سرجمع نتیجه گیری کنم،راضی از پای فیلم بلند خواهید شد.