امید قاسمی

دوبله کامل رو لطفا بزارید

محسنی

نقد فیلم سینمایی «ترمیناتور»؛ روایتی جعلی از منجی های چشم آبی زمین”] با پیشرفت سینما از بعد تكنولوژی كه هرچه بیشتر هنر هفتم را به سمت صنعتی شدن سوق داد، فیلم های ماندگار كمتر شده و تكنیك جای خلاقیت های پیشین را گرفته است. اما در میان این فیلم ها، برخی آنها آمیزه ای از تكنیك و خلاقیت بوده و برخی تكنیك های سینمایی به كار رفته در آن پیش از آن وجود خارجی نداشته است. ‘جیمز كامرون’ متولد 16 اوت سال 1954 كه به تازگی 58 ساله شده، در دو فیلم ‘نابودگر 1 و 2’ به این فرمول كمیاب دست یافته و دو اثر دیدنی را از خود به یادگار گذاشته است. این فیلمساز در قسمت نخست، داستانی جذاب را بنیان گذاشته تا در قسمت دوم به سرانجام برساند. زن جوان بارداری در آمریكا به بهانه ابتلا به بیماری روانی در تیمارستانی مخوف بستری شده تا فرزندش را به دنیا بیاورد. همزمان با آن، رباتی انسان نما برای محافظت از فرزند این زن كه در آینده زمین را از نابودی نجات خواهد داد، وارد شهر می شود. داستانی ساده اما به شدت جذاب كه به تقابل ابدی و ازلی خیروشر پرداخته و مخاطب را تا به انتها با خود همراه می سازد. جیمز كامرون با زیركی خاصی به آینده كره زمین و سیر تدریجی نابودی آن در آینده ای نه چندان دور پرداخته و مفاهیم مورد نظر خود را به مخاطبان انتقال داده است. وی برای این امر، تكنیك های سینمایی موجود در نیمه دهه هشتاد هالیوود را به بهترین شكل ممكن به كار گرفت و تماشاگران خود را به خوبی مقهور هنر خویش كرده است. انتخاب بازیگر گمنامی به نام ‘لیندا همیلتون’ برای نقش زن اول فیلم نیز از نقاط قوت آن است زیرا مخاطب با این روش بهتر با قصه ارتباط برقرار كرده و نقش های پیشین بازیگر یاد شده، تداخلی در پذیرش وی به وجود نمی آورد. ‘آرنولد شوارتزینگر’ نیز كه در ابتدای دهه 80 میلادی با فیلم ‘كونان بربر’ به شهرت رسید، برای ایفای نقش رباتی انسان نما با كمترین گفت وگوی ممكن، انتخاب فوق العاده بوده كه بخش مهمی از موفقیت فیلم مدیون اوست. اما برگ برنده نهایی ‘نابودگر 1’ خود جیمز كامرون در مقام خالق اثر است كه از كارگردانی صرف گذشته و به تالیف رسیده است. كامرون فقط شش سال بعد قسمت دوم ‘نابودگر’ را با عنوان ‘نابودگر: روز داوری’ به روی اكران فرستاد كه از چند جهت دارای اهمیت است. نخست به لحاظ تكنیكی كه انقلابی را با بهره گیری از جلوه های ویژه رایانه ای صورت داده و هزینه هنگفتی را صرف آن كرد كه دو دهه بعد به سینمای سه بعدی ختم شد. دیگر به لحاظ مضمون كه با خلق جهانی آخرالزمانی بحث موعود را پیش كشیده و از شخصیت ‘جان كانر’ نوجوان به عنوان نجات دهنده زمین استفاده ابزاری كرده است. وی همان جنین قسمت اول است كه پس از به قتل رسیدن مادرش، توسط خانواده ای بزرگ شده و اینك جنگی تمام عیار میان ترمیناتور و ‘تی 1000’ به عنوان دو قطب خیروشر بر سر جان وی درگرفته است. كامرون كه علاقه زیادی به سینمای قصه گو دارد در فیلم یاد شده با بهره گیری از روش خطی، داستان جذاب خود را روایت كرده و مرحله به مرحله پیش برده، بدون آنكه اندكی از هیجان آن كاسته شود؛ كاری كه توانایی بالایی را در سینما طلبیده و گروه قوی و یكدستی را می خواهد كه در این فیلم كاملا مهیا بوده است. شخصیت ‘آرنولد شوارتزینگر’ در اینجا برخلاف قسمت نخست، محوریت بیشتری یافته و تك دیالوگ های وی نیز به جا و گاه دوپهلو است. مقبول افتادن این شخصیت نزد مخاطبان، مهمترین دستاورد فیلم است كه پایه های موفقیت كار روی آن بنا شده و فروشی سرسام آور را برای فیلم به ارمغان آورد. كامرون سیر حوادث فیلم را به گونه ای چیده كه در بخش پایانی آن مخاطب كاملا با ‘جان كانر’ و ‘ترمیناتور’ همدل و همراه شده و برای نابودی ‘تی 1000’ لحظه شماری می كند. در واقع این دو آرام آرام در كسوت قهرمان فیلم درآمده و به نبرد نهایی فیلم كیفیت متمایزی بخشیده اند كه گذشت دو دهه نیز از جذابیت آن نكاسته است. جیوه ای بودن ‘تی 1000’ كه به مدد جلوه های ویژه رایانه ای، خیره كننده از كار درآمده، در نبرد پایانی بسیار به فیلم كمك كرده و جذابیت های بصری آن را به اوج رسانده است. فضای تیره و تاریك آخرالزمانی این فصل نیز در كیفیت والای آن بی تاثیر نبوده و بدان اصالتی بخشیده كه نمونه های مشابه متاخر آن فاقدش هستند. پیروزی قطب خیر بر شر و زنده ماندن ‘جان كانر’ كه با افتادن ‘تی 1000’ داخل كوره مواد مذاب همراه می شود، در لایه های زیرین خود اهداف سیاسی و تبلیغاتی دولت ایالات متحده را دارد. نجات زمین به دست یك آمریكایی كه بعدها به دفعات در فیلم های هالیوودی تكرار شده از همین فیلم ‘ترمیناتور’ آغاز شده و به نظر هم پایانی را نمی توان برای آن متصور شد.

محمد

دوبله اولشم بگذارید