هیچ کس به اندازه مخاطبان فیلم بسیار مؤثر و عمیقاً تلخ «آن سوی دیوار- شب داخلی دیوار» وحید جلیلوند با دیدنش آسیب نمی بیند.تمثیل وحشتناک خشونتی که با تأثیرات آسیب ها ی فردی که نقشه جامعه ای را بر روی طبقات ششم و هفتم جهنم قرار داده است. ترکیب مهیج و عجیبی با روانشناسی پیچیده وکمی علمی تخیلی است.فیلم درامی اتاقی با شکست اجتماعی طحال مانندی است.فیلمساز تمرین فیلمسازی جسورانه ای را برای داستان تلخش به کار برده چنان که امکان داشت آرزو می کردید ای کاش کمی کمتر خوش ساخت بود.این بهانه ای به تماشاگر می دهد تا فیلم را دنبال کند. اوکه در سال ۲۰۱۷ با فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" (که برنده جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد در بخش افق های ونیز هم شد)، جلیلوند جامعه ای را ترسیم کرده که قانون گرایی و اخلاق مداری درحاشیه قرار دارد وکاملا به ورطه پرتگاه افتاده است.راهش این است که فیلمساز شما را باخودش همراه کند. این سازش ناپذیری را می توان نشانه آغازی دانست که بی تردید نقطه اوج عاطفی فیلم دیگری خواهد بود. همانطور که با علی ( نوید محمدزاده بازیگر بدون تاریخ، بدون امضا) در اقدام به خودکشی اش آشنا می شویم. این فقط "فریاد کمک" یا خود عمل نیست، بلکه روشی که او انتخاب کرده تکان دهنده است: علی در حمام رطوبتی کثیفی، با تی شرت خیس که آنرا را به دور سرش پیچیده کیسه پلاستیکی را به آن وصل می کند و دست های آسیب دیده اش را پشت لوله دوش می اندازد ودر حالی که فریادمی کشدسعی می کند تا خفه شود، دست هایش را پشت سرش محکم می کند. صحنه به شکلی است که می‌توان هم شاهدش بود، هم آن را ندید.به نظر می رسد خشونت توسط شخص دیگری به او وارد شده یا اینطورفکر می کنید که تصور ش را کرده است. کوبیدن به در ورودی علی را از لبه پرتگاه نجات می دهد. با شکستن لوله و پاره کردن کفن پلاستیکی اش، نفس نفس زدن، ذره ذره ، آنرا شکسته، تکانی می خورد تا جوابی به او داده شود. مردان پشت در به او اطلاع می دهند که زنی که بخاطریک جنایت فجیع تحت تعقیب بوده از بازداشت گریخته و آخرین بار در محل آتش سوزی ساختمان مسکونی بسیار بزرگ اودیده شده است آنها به او - به دلایلی بیش ازهمه ساکنان دیگر – برای پناه دادنش مشکوک هستند. علی مردان را دور می کند، اما می بینیم که آن زن لیلا (دیانا حبیبی)، در واقع به خانه او واردشده و زیرپیشخوانی مخفی شده، دست هایش را روی لب های خون آلودش گذاشته تا هق هق گریه اش شنیده نشود. علی او را ندیده است، چون چیز زیادی نمی بیند. بینایی ضعیفش تنها نشانه ای موقتی از برخورد نزدیک اخیرش نیست، عارضه‌ای است که از یک ضربه قبلی به وجود آمده است و خیلی سریع‌تراز آنچه که می باید ازبین می رفت، چون علی از درمان‌های تجویزی توسط دکتر دلسوز، نریمان (امیر آقایی) با تماس‌های مکررش به خانه او خودداری می‌کند. زمان بسیار دردناکی طول می کشد - و سکانس های بسیار زیادی از علی که احساس می کند که از دیوارهای خراب آپارتمانش پایین می آید، با دستان فلج سیگاری روشن می کند و به نامه مرموزی که دریافت کرده است نگاه می کند. اما در نهایت، آنچنان که باید، علی، لیلا را کشف می کند. او که وحشت کرده ، اماعلی تنها مردی است که در این ساختمان زندگی می کند (شاید حتی یک مرد در تمام کل کشور)که در گمنامی می خواهد، به او کمک کند. ممکن است به این دلیل باشد که با توجه به وضعیتش، چیزی برای از دست دادن ندارد. اما شاید چیز دیگری باشد، چیزی شبیه تیر خلاص به گناهان ناشناخته گذشته اش که با بدتر شدن وضعیتش، بیشتر خودش را به این کار وادار می کند. داستان پس زمینه لیلا هم به همان اندازه خشن است و بیشتر از طریق فلاش بک های گاه و بیگاه ظاهر می شود نه از طریق کلمات خودش که درمیان گریه هایش گم شده است. تجمع کارگرانی که خواستار دستمزدهای پرداخت نشده خود هستند هم به شورشی تبدیل شده که سرکوب می شود. دراین هرج و مرج، لیلا که با استرسش مستعد حملات صرع بوده، از پسر کوچکش طاها جدا شده ،متعاقبا دستگیر می شود. لیلا که از نگرانی برای فرزندش رها شده عصبی شده ، به طور غیرمستقیم تصادف می‌کند و از دست پلیس فرار می‌کند، پلیس مصمم به دستگیری او می باشد. به نظر می رسد محمدزاده و حبیبی آنچنان عمیق به نقش هایشان متعهد هستند که ممکن است کم تر در فیلمنامه نوشته شده باشد، تا اینکه در بخش آخر - که همزمان به شدت ناامید کننده و به طورعجیبی احساساتی است – نوعی بی خیالی آن ها نشان داده می شود. اما ستاره اصلی این نمایش ترسناک خاص را می توان طراحی بی نظیر صدای علیرضا علویان دانست. این امر به ویژه در ایجاد پیوند میان واقعیت گیر افتادن علی و تخیل به دام افتادنش تاثیرگذار است. همچنین دربخش گریم با هماهنگی روی آثار کبودی و خونریزی بیش از حد کار شده ، و فیلمبرداری ادیب سبحانی، که در آن کار با تصاویر گرفته شده بر روی دست و لرزان فیلم "آن سوی دیوارها" را به اندازه ای است که سیم خاردار خشن و تیزی را نیز ،دوست داشتنی کرده است. با این حال، پیچیدگی پایان بندی، تا حدودی با جدی بودن ایده های جذاب تر فیلم در مورد اینکه چگونه زندان ساخته شده از بتن نمی تواند به طور جامع ما را به اندازه زندان های بدن و ذهن محدود کند. ضعف بینایی علی، دست های عصب آسیب دیده ، حالت خم شده و زخم های فراوان و همچنین صرع لیلا و سکوت پسرش را می توان به عنوان تمثیل واستعاره ای از ستیزه جویی خواند. آسیب رساندن به بدن که تجلی اجتماعی اش در واقعیت است. اما این استعاره فقط تا جایی عمل می‌کند که نقشه‌های بسیار پیچیده جلیلوند به خود فیلم هم آسیب می‌رساند. بیش از دو ساعت تشنج، تصادف، تیراندازی، ضرب و شتم و ترومای بی‌پایان، ممکن است برخی از نکات ظریف فلسفی فیلم را از شما دور کند.«جسیکا کیانگ منتقد ورایتی»
هوشنگ نوروزپور
با سلام لطفا اگر میشه فیلم بین سابق رو به نمایش بذارین فیلم ها نسبت به سایت های دیگه پائین تر آمده سایت خوب شما پیشه من و دوستان رتبه اول رو داشت خدا عاقبت مرا به خیر کنه کجاست فیلم های قدیم کلاسیک....... با تشکر
نظرات کاربران
2هیچ کس به اندازه مخاطبان فیلم بسیار مؤثر و عمیقاً تلخ «آن سوی دیوار- شب داخلی دیوار» وحید جلیلوند با دیدنش آسیب نمی بیند.تمثیل وحشتناک خشونتی که با تأثیرات آسیب ها ی فردی که نقشه جامعه ای را بر روی طبقات ششم و هفتم جهنم قرار داده است. ترکیب مهیج و عجیبی با روانشناسی پیچیده وکمی علمی تخیلی است.فیلم درامی اتاقی با شکست اجتماعی طحال مانندی است.فیلمساز تمرین فیلمسازی جسورانه ای را برای داستان تلخش به کار برده چنان که امکان داشت آرزو می کردید ای کاش کمی کمتر خوش ساخت بود.این بهانه ای به تماشاگر می دهد تا فیلم را دنبال کند. اوکه در سال ۲۰۱۷ با فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" (که برنده جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد در بخش افق های ونیز هم شد)، جلیلوند جامعه ای را ترسیم کرده که قانون گرایی و اخلاق مداری درحاشیه قرار دارد وکاملا به ورطه پرتگاه افتاده است.راهش این است که فیلمساز شما را باخودش همراه کند. این سازش ناپذیری را می توان نشانه آغازی دانست که بی تردید نقطه اوج عاطفی فیلم دیگری خواهد بود. همانطور که با علی ( نوید محمدزاده بازیگر بدون تاریخ، بدون امضا) در اقدام به خودکشی اش آشنا می شویم. این فقط "فریاد کمک" یا خود عمل نیست، بلکه روشی که او انتخاب کرده تکان دهنده است: علی در حمام رطوبتی کثیفی، با تی شرت خیس که آنرا را به دور سرش پیچیده کیسه پلاستیکی را به آن وصل می کند و دست های آسیب دیده اش را پشت لوله دوش می اندازد ودر حالی که فریادمی کشدسعی می کند تا خفه شود، دست هایش را پشت سرش محکم می کند. صحنه به شکلی است که می‌توان هم شاهدش بود، هم آن را ندید.به نظر می رسد خشونت توسط شخص دیگری به او وارد شده یا اینطورفکر می کنید که تصور ش را کرده است. کوبیدن به در ورودی علی را از لبه پرتگاه نجات می دهد. با شکستن لوله و پاره کردن کفن پلاستیکی اش، نفس نفس زدن، ذره ذره ، آنرا شکسته، تکانی می خورد تا جوابی به او داده شود. مردان پشت در به او اطلاع می دهند که زنی که بخاطریک جنایت فجیع تحت تعقیب بوده از بازداشت گریخته و آخرین بار در محل آتش سوزی ساختمان مسکونی بسیار بزرگ اودیده شده است آنها به او - به دلایلی بیش ازهمه ساکنان دیگر – برای پناه دادنش مشکوک هستند. علی مردان را دور می کند، اما می بینیم که آن زن لیلا (دیانا حبیبی)، در واقع به خانه او واردشده و زیرپیشخوانی مخفی شده، دست هایش را روی لب های خون آلودش گذاشته تا هق هق گریه اش شنیده نشود. علی او را ندیده است، چون چیز زیادی نمی بیند. بینایی ضعیفش تنها نشانه ای موقتی از برخورد نزدیک اخیرش نیست، عارضه‌ای است که از یک ضربه قبلی به وجود آمده است و خیلی سریع‌تراز آنچه که می باید ازبین می رفت، چون علی از درمان‌های تجویزی توسط دکتر دلسوز، نریمان (امیر آقایی) با تماس‌های مکررش به خانه او خودداری می‌کند. زمان بسیار دردناکی طول می کشد - و سکانس های بسیار زیادی از علی که احساس می کند که از دیوارهای خراب آپارتمانش پایین می آید، با دستان فلج سیگاری روشن می کند و به نامه مرموزی که دریافت کرده است نگاه می کند. اما در نهایت، آنچنان که باید، علی، لیلا را کشف می کند. او که وحشت کرده ، اماعلی تنها مردی است که در این ساختمان زندگی می کند (شاید حتی یک مرد در تمام کل کشور)که در گمنامی می خواهد، به او کمک کند. ممکن است به این دلیل باشد که با توجه به وضعیتش، چیزی برای از دست دادن ندارد. اما شاید چیز دیگری باشد، چیزی شبیه تیر خلاص به گناهان ناشناخته گذشته اش که با بدتر شدن وضعیتش، بیشتر خودش را به این کار وادار می کند. داستان پس زمینه لیلا هم به همان اندازه خشن است و بیشتر از طریق فلاش بک های گاه و بیگاه ظاهر می شود نه از طریق کلمات خودش که درمیان گریه هایش گم شده است. تجمع کارگرانی که خواستار دستمزدهای پرداخت نشده خود هستند هم به شورشی تبدیل شده که سرکوب می شود. دراین هرج و مرج، لیلا که با استرسش مستعد حملات صرع بوده، از پسر کوچکش طاها جدا شده ،متعاقبا دستگیر می شود. لیلا که از نگرانی برای فرزندش رها شده عصبی شده ، به طور غیرمستقیم تصادف می‌کند و از دست پلیس فرار می‌کند، پلیس مصمم به دستگیری او می باشد. به نظر می رسد محمدزاده و حبیبی آنچنان عمیق به نقش هایشان متعهد هستند که ممکن است کم تر در فیلمنامه نوشته شده باشد، تا اینکه در بخش آخر - که همزمان به شدت ناامید کننده و به طورعجیبی احساساتی است – نوعی بی خیالی آن ها نشان داده می شود. اما ستاره اصلی این نمایش ترسناک خاص را می توان طراحی بی نظیر صدای علیرضا علویان دانست. این امر به ویژه در ایجاد پیوند میان واقعیت گیر افتادن علی و تخیل به دام افتادنش تاثیرگذار است. همچنین دربخش گریم با هماهنگی روی آثار کبودی و خونریزی بیش از حد کار شده ، و فیلمبرداری ادیب سبحانی، که در آن کار با تصاویر گرفته شده بر روی دست و لرزان فیلم "آن سوی دیوارها" را به اندازه ای است که سیم خاردار خشن و تیزی را نیز ،دوست داشتنی کرده است. با این حال، پیچیدگی پایان بندی، تا حدودی با جدی بودن ایده های جذاب تر فیلم در مورد اینکه چگونه زندان ساخته شده از بتن نمی تواند به طور جامع ما را به اندازه زندان های بدن و ذهن محدود کند. ضعف بینایی علی، دست های عصب آسیب دیده ، حالت خم شده و زخم های فراوان و همچنین صرع لیلا و سکوت پسرش را می توان به عنوان تمثیل واستعاره ای از ستیزه جویی خواند. آسیب رساندن به بدن که تجلی اجتماعی اش در واقعیت است. اما این استعاره فقط تا جایی عمل می‌کند که نقشه‌های بسیار پیچیده جلیلوند به خود فیلم هم آسیب می‌رساند. بیش از دو ساعت تشنج، تصادف، تیراندازی، ضرب و شتم و ترومای بی‌پایان، ممکن است برخی از نکات ظریف فلسفی فیلم را از شما دور کند.«جسیکا کیانگ منتقد ورایتی»
با سلام لطفا اگر میشه فیلم بین سابق رو به نمایش بذارین فیلم ها نسبت به سایت های دیگه پائین تر آمده سایت خوب شما پیشه من و دوستان رتبه اول رو داشت خدا عاقبت مرا به خیر کنه کجاست فیلم های قدیم کلاسیک....... با تشکر